System podatkowy Ukrainy cz.2

Tomasz Kawka

Podatek akcyzowy

Podatek akcyzowy jest ogólnopaństwowym podatkiem pośrednim, pobieranym z tytułu wytworzenia lub importu pewnych rodzajów towarów konsumpcyjnych. Zgodnie z kryterium podmiotowym płatników tego podatku można najogólniej podzielić na trzy grupy: osoby prawne (rezydenci i nierezydenci), podmioty gospodarcze, które nie mają statusu osoby prawnej oraz osoby fizyczne (prowadzące i nieprowadzące działalności gospodarczej). 

Stają się oni podatnikami podatku akcyzowego w przypadku wykonania operacji z wyrobami akcyzowymi. Do takich operacji zalicza się: wyrób towarów akcyzowych na terytorium celnym Ukrainy, import towarów akcyzowych itp. Za towary akcyzowe uważa się[52]:

• spirytus etylowy i napoje alkoholowe,
• wyroby tytoniowe,
• środki transportu,
• produkty naftowe.

Opodatkowaniu nie podlegają natomiast wywóz towarów poza terytorium celne Ukrainy, przekazanie towarów do sklepów wolnocłowych oraz import towarów, jeśli nie zostaną one sprzedane w wolnym obrocie.

KPU przewiduje trzy rodzaje stawek podatku akcyzowego: wartościowe, specyficzne lub połączenie dwóch poprzednich. Obowiązują one na całym terytorium Ukrainy. Ich wykaz jest integralną częścią ustawy[53]. 

Podstawą opodatkowania jest wartość towaru (tj. jego maksymalna cena detaliczna) bez podatku od wartości dodanej i z uwzględnieniem akcyzy, jeśli stawka podatku jest wyrażona wartościowo. Maksymalną cenę detaliczną wyznacza producent lub importer. W przypadku stawki specyficznej będzie to ilość danego towaru.

Obowiązek podatkowy w podatku akcyzowym powstaje z chwilą realizacji towaru (tzn. dokonania na terytorium celnym Ukrainy jakiejkolwiek czynności odpłatnej lub nieodpłatnej, związanej z dostawą wyrobów akcyzowych zgodnie z zawartą umową albo bez niej) bez względu na cel jego dalszego wykorzystania przez osobę, która go wyprodukowała. Jeśli dany towar zostaje wwieziony na Ukrainę, obowiązek podatkowy powstaje w dniu złożenia deklaracji celnej lub naliczenia podatku przez organy celne[54].

Podatnik sam oblicza należny podatek kierując się obowiązującym ustawodawstwem. Deklaracje dotyczące akcyzy są składane co miesiąc, najpóźniej do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy. Zapłata podatku powinna nastąpić w ciągu 10 dni od końcowego terminu złożenia deklaracji[55].

Aby była możliwa sprzedaż wyrobów akcyzowych na rynku, powinny one być oznakowane znakami akcyzy, które potwierdzają zapłatę podatku. Wzory znaków akcyzy określa rozporządzenie Gabinetu Ministrów. Są one zróżnicowane w zależności od tego, czy towar został wyprodukowany na Ukrainie, czy poza nią.

KPU przewiduje również instytucję składu akcyzowego dla przeciwdziałania nielegalnej produkcji i wprowadzaniu do obiegu wyrobów akcyzowych. W tego rodzaju składach pracownicy organów podatkowych sprawują ciągłą kontrolę poprzez swojego przedstawiciela, m. in. w kwestiach produkcji, przechowywania, wprowadzania do obiegu i ewidencji wyrobów opodatkowanych podatkiem akcyzowym[56].

Podatek od ziemi

Podatek od ziemi należy do grupy podatków ogólnopaństwowych. Ustawodawca zalicza je do tzw. podatków zasobowych.  Płatnikami podatku są właściciele gruntów oraz ich użytkownicy. Zgodnie z KPU za przedmiot opodatkowania uważa się grunty znajdujące się w czyimś posiadaniu lub w jakikolwiek sposób użytkowane. Podstawą opodatkowania jest natomiast wyrażone w pieniądzu oszacowanie wartości gruntu          z uwzględnieniem współczynnika indeksacji, bądź też powierzchnia gruntu, jeśli wycena wartości nie była przeprowadzana.

Stawka podatku w przypadku gruntów wykorzystywanych do celów rolniczych wynosi 0,1 % ich wartości dla gruntów ornych oraz pastwisk i 0,03 % dla upraw wieloletnich. Jednostką opodatkowania jest jeden hektar. Grunty zajęte pod uprawy leśne opodatkowuje się odrębnym podatkiem od specjalnego wykorzystania zasobów leśnych.

W KPU przewidziano również szereg zwolnień podatkowych, zarówno dla osób fizycznych (zwolnienia podmiotowe), jak i prawnych (zwolnienia przedmiotowe). Mogą ich udzielać rady obwodowe, miejskie, wiejskie oraz rady w osiedlach typu miejskiego. Organy samorządu terytorialnego są zobowiązane przekazywać właściwym miejscowo organom podatkowym do 1 lutego roku podatkowego informacje o udzielonych ulgach                  i zwolnieniach[57]. Od podatku od ziemi zwalnia się[58]:

• inwalidów, weteranów wojennych i poszkodowanych w katastrofie czarnobylskiej,
• rodziny wielodzietne,
• emerytów
• parki narodowe, rezerwaty, ogrody botaniczne i zoologiczne,
• krajowe ośrodki badawcze o profilu rolniczym,
• organy władzy państwowej i samorządowej oraz jednostki budżetowe.

Okresem sprawozdawczym jest rok kalendarzowy. Podatnicy będący osobami prawnymi sami obliczają i wpłacają należny podatek zgodnie ze stanem faktycznym na dzień 1 stycznia roku podatkowego. Są oni także zobowiązani do złożenia deklaracji podatkowej najpóźniej do 20 lutego. Istnieje również możliwość składania deklaracji miesięcznych. Wpłata należnego podatku w przypadku osób fizycznych musi nastąpić do 1 maja[59].

Specjalne reżimy podatkowe

W ramach ogólnopaństwowych i miejscowych podatków wyróżnia się jeszcze jedną subkategorię podatków, określanych przez KPU jako specjalne reżimy podatkowe. Ustawa definiuje je jako system środków określających szczególny porządek opodatkowania podmiotów gospodarczych. Może on przewidywać istnienie odrębnych elementów podatku, jak również różne rodzaje zwolnień od jego zapłaty[60]. Zalicza się do nich: podatek jednolity, zryczałtowany podatek rolny, opłatę w formie celowego dodatku do obowiązującej taryfy na energię elektryczną i cieplną oraz opłatę w formie celowego dodatku do obowiązującej taryfy na gaz ziemny.

1. Podatek jednolity

Podatek jednolity często określa się jako uproszczoną formę opodatkowania. Mogą ją wybrać osoby fizyczne i prawne prowadzące działalność gospodarczą, jeśli spełniają sformułowane w KPU warunki. Ustawa dzieli podatników na cztery grupy podatkowe[61]:

• grupa pierwsza – przedsiębiorcy będący osobami fizycznymi, którzy nie wykorzystują pracy najemnej, prowadzą sprzedaż detaliczną lub świadczą usługi dla ludności, a ich dochód nie przekracza 150000 hrywien;
• grupa druga – osoby fizyczne świadczące usługi, zajmujące się produkcją lub sprzedażą towarów, prowadzące restauracje i nie wykorzystujące pracy najemnej lub zatrudniające nie więcej niż 10 osób, a których dochód nie przekracza 1000000 hrywien;
• grupa trzecia – osoby fizyczne, które nie wykorzystywały pracy najemnej lub zatrudniały nie więcej niż 20 osób i których dochód nie przekroczył 3000000 hrywien;
• grupa czwarta – osoby prawne, które zatrudniały średniorocznie nie więcej niż 50 osób i których dochód nie przewyższał 5000000 hrywien.

Podatnikami podatku jednolitego nie mogą być m. in. przedstawicielstwa, filie i oddziały osób prawnych, które nie są płatnikami podatku, nierezydenci i podmioty zadłużone z tytułu podatku.

Podstawą opodatkowania jest dochód osiągnięty przez podmiot gospodarczy w ciągu roku podatkowego, bez wliczania do niego zysków z dywidend, zysków ze zbycia aktywów oraz podatku od wartości dodanej[62].

Stawki podatku ustalają w odniesieniu do płacy minimalnej rady miejskie, wiejskie oraz w osiedlach typu miejskiego. Wymiar stawek podatku przedstawia poniższa tabela.

Tabela II.1. Stawki podatku jednolitego w relacji do płacy minimalnej

Źródło: Opracowanie własne na podstawie art. 293 Kodeksu Podatkowego Ukrainy  

Jeśli podatnik przekroczył w okresie sprawozdawczym dopuszczalną wysokość dochodu lub prowadził niedozwoloną przez przepisy o podatku jednolitym działalność gospodarczą, to dochód uzyskany z tego tytułu jest opodatkowany stawką 15 %[63].

Okresem sprawozdawczym dla podatników należących do pierwszej grupy podatkowej jest rok kalendarzowy, zaś dla pozostałych grup kwartał. Podatnicy pierwszej i drugiej grupy płacą podatek w formie zaliczki do 20 dnia bieżącego miesiąca podatkowego, zaś w trzeciej i czwartej grupie dokonuje się to do 10 dnia następującego po kwartale, za który następuje rozliczenie. Podatek pobrany nienależnie lub w nadmiernej wysokości podlega zwrotowi. Płatnicy podatku prowadzą sprawozdawczość na zasadach określonych przez Ministerstwo Finansów Ukrainy[64].

Podatników zwalnia się z obowiązku zapłaty następujących podatków:

• podatku od zysku przedsiębiorstw,
• podatku od dochodów osób fizycznych,
• podatku od wartości dodanej, jeśli przepisy szczegółowe nie stanowią inaczej,
• podatku od ziemi,
• opłaty za prowadzenie niektórych rodzajów działalności gospodarczej,
• opłaty na rzecz rozwoju uprawy winorośli, sadownictwa i chmielarstwa.

Aby przejść na uproszczony system opodatkowania należy wystąpić z wnioskiem do miejscowego organu podatkowego nie później niż 15 dni przed początkiem nowego kwartału. Po weryfikacji podatnik zostaje zarejestrowany. Podobnie ma się rzecz z przejściem na ogólne zasady opodatkowania działalności – należy jednak o tym poinformować organ podatkowy najpóźniej 10 dni przed rozpoczęciem nowego kwartału. W przypadku m. in. przekroczenia dopuszczalnego rozmiaru dochodu, dopuszczalnej liczby zatrudnionych osób lub prowadzenia niedozwolonej działalności gospodarczej podatnik traci status podatnika podatku jednolitego[65].

2. Zryczałtowany podatek rolny

Płatnikami podatku mogą być producenci rolni, u których udział produkcji rolnej w produkcji całkowitej w poprzednim roku wyniósł co najmniej 75 %. Przedmiotem opodatkowania jest powierzchnia gruntów rolnych i/lub wód w posiadaniu producenta rolnego, na zasadzie własności lub użytkowania, w tym dzierżawy. Jako podstawę opodatkowania uznaje się pieniężną wycenę hektara przeprowadzoną na dzień 1.07.1995 r. Rozmiar stawek podatku jest zróżnicowany ze względu na klasę bonitacyjną gruntu oraz jego położenie i waha się od 0,03 do 1 % oszacowanej wartości hektara. Okresem sprawozdawczym jest rok kalendarzowy. Podatnicy sami obliczają należny podatek zgodnie ze stanem faktycznym na 1 stycznia i do 20 lutego przekazują organom podatkowym deklarację podatkową za bieżący rok. Zapłata podatku następuje w okresach miesięcznych – do 30 dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który składane jest rozliczenie, w wysokości jednej trzeciej sumy podatku przewidzianego do zapłaty za dany kwartał. Przy tym w pierwszym i drugim kwartale płaci się 10 % rocznej sumy podatku, w trzecim 50 %, a w czwartym 30 %. Podatnicy zryczałtowanego podatku rolnego są zwolnieni z obowiązku zapłaty następujących podatków:

• podatku od zysków przedsiębiorstw,
• podatku od ziemi,
• opłaty za specjalne wykorzystanie wody,
• opłaty za prowadzenie niektórych rodzajów działalności gospodarczej.

Podatnik może utracić status w przypadku zakończenia działalności, stwierdzenia przez organ podatkowy nieprawdziwości danych podanych w deklaracji podatkowej lub przy obniżeniu się udziału produkcji rolnej w całkowitej produkcji poniżej 75 %. W wyżej wymienionych sytuacjach, a także przy dobrowolnej rezygnacji ze statusu podatnika, od nowego roku obowiązek podatkowy powstaje na zasadach ogólnych[66].

Podatki i opłaty lokalne

Zgodnie z ustawą „O samorządzie lokalnym na Ukrainie” jednostki samorządu terytorialnego mają prawo do ustanawiania podatków i opłat lokalnych w zakresie dozwolonym przez KPU[67]. Podatki i opłaty lokalne stanowią ważną część dochodów budżetów lokalnych, tj. budżetów miejscowych administracji państwowych i organów samorządu lokalnego (rad miejskich, wiejskich i w osiedlach typu miejskiego) ^[68]. Należy wszakże zaznaczyć, że nie wszystkie wpływy podatkowe do budżetu lokalnego pochodzą z tych podatków – oprócz tego mogą to być wpływy np. z tytułu podatku od osób fizycznych lub cła w części przypadającej na dany budżet[69]. Za podatki i opłaty lokalne uważa się wyłącznie te, które zostały uznane za takie przez KPU. Samorząd lokalny bezwarunkowo ustanawia podatek od nieruchomości, podatek jednolity oraz opłatę za prowadzenie niektórych rodzajów działalności gospodarczej, może natomiast ustanowić również opłatę za miejsca parkingowe oraz opłatę turystyczną. Należy przy tym określić podstawę opodatkowania, płatników podatku, stawkę opodatkowania i okres sprawozdawczy. Jeśli stawka podatku nie została określona, przyjmuje się ją w wysokości najniższej dopuszczalnej. Jednostki samorządowe mają prawo udzielać ulg podatkowych, z tym zastrzeżeniem, że ich beneficjentami nie mogą być indywidualne osoby fizyczne lub prawne. Tak samo ma się rzecz ze zwolnieniami podatkowymi[70]. 

1. Podatek od nieruchomości[71]

Podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne lub prawne – właściciele nieruchomości mieszkalnych. Jeśli na nieruchomości została ustanowiona współwłasność, podatnikiem jest każdy z posiadaczy w odpowiedniej części. Przedmiotem opodatkowania jest powierzchnia nieruchomości, określana przez organy podatkowe według danych Państwowego Rejestru Praw Rzeczowych w przypadku osób fizycznych lub jeśli podatnik jest osobą prawną jest zobowiązany do samodzielnego wyznaczenia podstawy opodatkowania. KPU przewiduje również katalog ulg w spłacie podatku – osobom fizycznym przysługuje prawo do zmniejszenia podstawy opodatkowania o 120 m² dla mieszkań oraz o 240 m² dla budynków mieszkalnych raz w okresie sprawozdawczym. Całkowicie zwolnione od podatku są m. in. następujące rodzaje nieruchomości:

• nieruchomości w posiadaniu państwa i samorządu terytorialnego,
• nieruchomości należące do rodzin wielodzietnych,
• akademiki.

Stawki podatku od nieruchomości są określane kwotowo przez uprawnione organy samorządu terytorialnego za 1 m² powierzchni mieszkalnej. Wysokość stawek podatku przedstawia poniższa tabela.

Tabela II.2. Wysokość stawek podatku od nieruchomości w stosunku do płacy minimalnej

Źródło: Opracowanie własne na podstawie art. 265.5 Kodeksu Podatkowego Ukrainy

Okres sprawozdawczy to rok kalendarzowy. Osoby fizyczne zobowiązane do zapłaty podatku otrzymują od organów podatkowych zawiadomienie o jego wysokości, zaś osoby prawne dokonują samoobliczenia kwoty należnego podatku według stanu na 1 stycznia roku podatkowego i przekazują organom podatkowym w terminie do 1 lutego wypełnioną deklarację podatkową. Podatek jest płacony we właściwym miejscowo urzędzie podatkowym i przekazywany do budżetu lokalnego. 

2. Opłata turystyczna[72]

Płatnikami są obywatele Ukrainy, cudzoziemcy i osoby bez obywatelstwa przebywający na obszarze, na którym obowiązuje postanowienie organu samorządu terytorialnego o ustanowieniu tego rodzaju opłaty, a na rzecz których są świadczone usługi pobytowe. Podstawą opodatkowania jest wartość świadczonych usług bez wliczania do nich np. wyżywienia i obowiązkowego ubezpieczenia. Stawka opłaty waha się między 0,5-1 % podstawy opodatkowania. Opłata może być wniesiona za pośrednictwem administracji hotelu i innych miejsc zakwaterowania, które pełnią rolę agenta podatkowego. Okres rozliczeniowy to kwartał.

Organy i rodzaje kontroli podatkowej

Jednym z najważniejszych elementów sprawnie funkcjonującego systemu podatkowego jest kontrola podatkowa, która zapewnia przestrzeganie przez podatników obowiązującego prawa podatkowego, a w przypadku jego naruszenia nakłada sankcje na winnych złamania przepisów.

Na Ukrainie jako kontrolę podatkową rozumie się system środków, które są wykorzystywane przez organy kontrolne celem sprawdzenia prawidłowości naliczenia, całkowitości i terminowości zapłaty podatków i opłat, przestrzegania przepisów w sprawach regulowania przepływu gotówki, przeprowadzania rozrachunków i operacji kasowych, patentów, licencji i innych aktów prawnych, kontrola przestrzegania których należy do kompetencji organów kontrolnych[73]. KPU przewiduje dwa rodzaje organów kontrolnych: Państwową Służbę Podatkową Ukrainy (DPSU) oraz Państwową Służbę Celną Ukrainy (DMSU). Pierwsza z nich sprawuje kontrolę nad zapłatą podatków na rzecz budżetów (państwowego i lokalnych) oraz państwowych funduszy celowych, zaś druga w szczególności zajmuje się kwestiami cła, podatku akcyzowego, od wartości dodanej oraz innych, które są ściągane przy wwozie lub wywozie towarów na/z terytorium celnego Ukrainy[74]. Powyższe organy są wspierane w swoich działaniach przez prokuraturę, jednostki milicji podatkowej, Służby Bezpieczeństwa Ukrainy oraz Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, które jednak nie mają prawa prowadzić bezpośrednich kontroli podmiotów gospodarczych[75]. Prawo podatkowe Ukrainy zakłada trzy podstawowe formy nadzoru[76]:

• prowadzenie ewidencji podatników,
• zapewnienie działalności organów służby podatkowej w sensie analitycznym i informacyjnym,
• weryfikacje podatkowe.

Wpisowi do ewidencji podatkowej podlegają wszyscy płatnicy podatków, niezależnie od tego, czy są osobami samozatrudnionymi czy prawnymi. Płatnicy podatków rejestrują się w organach DPSU właściwych ze względu na miejsce zamieszkania, siedzibę osoby prawnej lub jej wyodrębnionej jednostki organizacyjnej. W przypadku zaistnienia stanu faktycznego wymagającego wniesienia zmian do ewidencji podatkowej (np. przeniesienie działalności na teren innej jednostki administracyjnej) należy powiadomić o tym organ kontroli podatkowej w ciągu dziesięciu dni. Taki sam termin obowiązuje w sytuacji, gdy organy podatkowe stwierdzą nieprawidłowości w przedstawionych danych. Wykreślenie z rejestru następuje w przypadkach utraty zdolności prawnej przez prowadzącego działalność gospodarczą, śmierci, zawieszenia działalności gospodarczej, postanowienia przez sąd o zakazie prowadzenia działalności, zgłoszenia zakończenia działalności lub likwidacji jednostki organizacyjnej[77].

Zapewnienie działalności organów służby podatkowej w sensie analitycznym i informacyjnym obejmuje zbieranie, opracowanie i wykorzystanie informacji, która jest niezbędna dla wykonania przez organy podatkowe swoich funkcji i zadań. Informacja podatkowa to w szczególności deklaracje podatkowe, sprawozdania finansowe oraz ewidencja dokonanych operacji gospodarczych. Tego rodzaju informacji dostarczają m. in. sam podatnik, organy władzy wykonawczej i samorządu terytorialnego oraz banki i inne instytucje finansowe[78].

Kontrola podatkowa w węższym sensie (weryfikacja podatkowa) może przyjąć następujące formy[79]:

• biurowa,
• dokumentowa,
• faktyczna.

Pierwszy rodzaj weryfikacji polega na badaniu całej sprawozdawczości finansowej płatnika podatku, które odbywa się w siedzibie DPSU. Dla przeprowadzenia kontroli biurowej nie jest konieczna zgoda właściwego miejscowo kierownika organu podatkowego, jak również zgoda i obecność podatnika[80].

Kontrola dokumentowa odbywa się na zlecenie Administracji Prezydenta, Rady Najwyższej, Gabinetu Ministrów oraz miejscowych organów władzy wykonawczej niezależnie od ilości przeprowadzonych w danym podmiocie weryfikacji, w dowolnie wybranym czasie. Kontrolę przeprowadza się na podstawie obowiązujących przepisów, tj. Konstytucji, ustaw, rozporządzeń, instrukcji i innych. Konieczne jest przygotowanie szczegółowego planu kontroli, który jest przedkładany kierownictwu przedsiębiorstwa. Inspektorzy podatkowi są zobowiązani przedstawić upoważnienie do kontroli i rozporządzenie inspekcji podatkowej, która zleciła kontrolę. W sferze podatków badaniu podlegają: prowadzenie w należytym porządku księgowości i sprawozdawczości finansowej, przedstawienie dokumentów uzasadniających przyznanie ulg podatkowych oraz terminowa i pełna zapłata podatku[81].

Za faktyczną uważa się kontrolę przeprowadzaną w siedzibie podatnika bez uprzedzenia. Jej celem jest sprawdzenie przestrzegania prawa m. in. w takich dziedzinach jak regulowanie obiegu gotówki, przeprowadzania rozliczeń, prowadzenia operacji kasowych itp. Kontrola faktyczna może trwać maksymalnie dziesięć dób i może być przedłużona o 5 dób[82]. 

W przypadkach, kiedy nie następuje samoobliczenie podatku przez podatnika, kwota podatku jest obliczana przez organ podatkowy. Podatnikowi przysługuje prawo zaskarżenia decyzji na drodze administracyjnej lub sądowej. Organami uprawnionymi do rozpatrywania skarg są oddziały Państwowej Administracji Podatkowej (DPAU) w obwodach i mieście Kijowie. Podatnik może również wnioskować o kasację decyzji organów podatkowych – prośby są rozpatrywane przez te same organy. Może też dojść do odwrotnej sytuacji, gdy decyzja sądu została podjęta na niekorzyść DPSU. Wtedy organy podatkowe mogą złożyć apelację do Sądu Najwyższego Ukrainy lub Wyższego Sądu Gospodarczego. Mają one też możliwość zwrócenia się do sądu z wnioskiem o ogłoszenie bankructwa podatnika niezdolnego do spłaty zadłużenia z tytułu podatków i składek na rzecz budżetu oraz państwowych funduszy celowych[83].  

Ważnym uprawnieniem organów podatkowych jest nakładanie sankcji za naruszenie obowiązującego ustawodawstwa. Odpowiadać z tego tytułu mogą płatnicy podatku, agenci podatkowi i/lub zatrudniane przez nich osoby. Prawo Ukrainy przewiduje trzy rodzaje odpowiedzialności za złamanie przepisów podatkowych – finansową, administracyjną lub karną, przy czym odpowiedzialność finansowa nie wyklucza dwóch pozostałych rodzajów. Jeśli podatnik złamał kilka przepisów, za każdy odpowiada osobno. Najpowszechniej stosowane są kary finansowe, których skrócony katalog przedstawia poniższa tabela.

Tabela II.3. Kary finansowe za naruszenie przepisów podatkowych

Źródło: Opracowanie własne na podstawie art. 117-121 Kodeksu Podatkowego Ukrainy

Jak wynika z powyższego zestawienia, kary te nie są dla podatników zbyt dotkliwe, nawet biorąc pod uwagę poziom wynagrodzeń w kraju. Mają one charakter uznaniowy, podobnie jak sankcje podatkowe przewidziane przez Kodeks Wykroczeń (np. za błędy w ewidencji podatkowej) z tym, że te ostatnie są oparte na wielkości bazowej, tzw. nieopodatkowanym minimum dochodów obywateli, wynoszącym 17 hrywien[84]. 

Artykuł nie został jeszcze oceniony.

Oceń artykuł: